Mijn (glim)lach.
Beste mensen,
Er werd mij gevraagd waarom ik altijd lach . Er zullen waarschijnlijk wel meer mensen zijn die zich dat ook afvragen, denk ik.
Daarom schreef ik er dit stukje over.
In de wereld waarin we leven is er misschien niet veel reden tot lachen of tot vrolijkheid.
Er is immers altijd wel iets dat ons zorgen baart, was het niet de coronacrisis, die voor veel verdriet, eenzaamheid, onzekerheid en armoede zorgde, dan was het voor mij persoonlijk mijn vader die overleed op 13 november 2020, dan wel de watersnoodramp in Wallonië van 2021. Talloze toch al zo kwetsbare gezinnen verloren hun schamele bezittingen en een dak boven het hoofd. En dan begon in 2022 ook nog de oorlog door de invasie in Oekraïne, waardoor zoveel mensen het leven verloren of op de vlucht moesten, en waardoor een economische crisis ontstond die de prijzen voor energie en voeding schrikbarend deed toenemen. Toen in 2023 de aardbeving in het hoog Atlasgebergte in Marokko, waar mijn roots liggen. Ook hier verloren wederom talloze toch al zo kwetsbare gezinnen het leven, hun schamele bezittingen en een dak boven het hoofd en dan staat nu ook de winter nog voor de deur. Gelukkig woont mijn familie in het laag Atlasgebergte en is van hen gelukkig niemand getroffen. Mijn moeder was daar ook op vakantie en heeft de aardbeving gevoeld. Ik ben blij dat ze terug is van vakantie en nu weer bij ons is in Gent.
Vergeten we vooral de klimaatverandering die dringend om een aanpak vraagt, en velerlei persoonlijke moeilijkheden waarmee iedereen te maken krijgt in het leven niet.
En toch blijf ik lachen.
Inderdaad, ik maak deze keuze bewust. Als ik dit niet doe, ontneem ik mezelf en anderen de moed om krachtig verder te gaan. Ik maak die keuze omdat het geen zin heeft om depri, kwaad of verbitterd te worden, daar bereik je niets goeds mee.
Het is niet nodig om de schuld bij anderen te leggen, het is nodig om zelf goed te doen en te willen leven. Anders word ik een vervelend medemens en een zeur. Dan ga ik mijzelf straffen, waardoor ik een zuurpruim word en er vroeg oud uit zal gaan zien.
Ik lach en treed in actie door te helpen en door positief in het leven te staan. Het is mijn keuze en ik kies ervoor om in actie te treden en te helpen. Niet door individuen die financiële hulp vragen te helpen, maar door organisaties te steunen die die mensen of doelgroepen vooruit helpen. Natuurlijk, daarvoor moet de mens die hulp nodig heeft zichzelf willen laten helpen.
Als een medemens mijn glimlach ziet, voelt hij/zij/die zich een stuk beter. Het verwarmt zijn/haar/hun hart, net zoals jij met je glimlach mijn hart verwarmt. Zo wordt de wereld waarin we leven een mooie wereld. Ik ga hem/haar/hun de simpele vraag stellen: “Wenst u een geveltuintje? of goeiemorgen” Misschien heeft deze mens sombere gedachten, of misschien is hij/zij/die levensmoe.
Door eenvoudigweg naar die persoon te glimlachen, geef ik hem/haar/hun een teken van hoop en de waardering dat hij of zij of die er mag zijn op deze planeet. Ik ben misschien fysiek niet de sterkste, maar door mijn glimlach voel ik mij wel een held, die misschien iemands leven redt door het medicijn van mijn glimlach.
Dus aan iedereen: blijf glimlachen naar je medemens, je weet nooit wiens leven je hebt gered.
Zoals wij Gentenaars zeggen” nie neute en nie pleuje”.
Hartelijke groet,
Mohamed (Mo) Essakhi
18-09-2023
